Po zdaniu egzaminu na prawo jazdy kierowca natychmiast zaczyna marzyć o własnym pojeździe. Nagle zaczynamy się wtedy interesować autami stojącymi na parkingach, myślimy, które byłoby najlepsze dla nas, spełniałoby nasze potrzeby. Wzrokowcy zwracają w pierwszej chwili uwagę na wygląd samochodu. To naturalne, w końcu samochód będzie naszym towarzyszem, będziemy z nim spędzać tyle czasu, ile spędzamy z najlepszym przyjacielem. Dobrze, kiedy nie tylko lubimy go prowadzić, ale też na niego patrzeć (choć oczywiście podkreślamy: wygląd zdecydowanie nie jest najważniejszy).
Z designem aut jest jak z modą w każdej dziedzinie: czasy, epoka i jej styl mocno rzutują na to, jaki design charakteryzuje określony okres. Jeśli chodzi o auta, w latach ’80. najmodniejsze i najpopularniejsze były te o kanciastej linii (Volkswagen Golf I, Ford Escort, Volvo 850). Ta specyficzna bryła święciła triumfy do około połowy lat ’90. ubiegłego wieku. Na przełomie wieków z kolei pojazdy stały się bardziej opływowe, nadano im łagodną linię – jak np. w Volvo S80, Fordzie Mondeo, Audi A6, Mercedesie CLK. Po roku 2010 auta zaczęły się zmieniać, ich kształty delikatne zaczęto modyfikować, wyposażać je w detale takie jak wyraźniej zaznaczone krawędzie albo na przykład geometryczne zamiast szprychowych alufelgi. Było to w pewnym sensie działanie psychologiczne projektantów
i producentów: chodziło o to, by klienta przygotować do nowego etapu, istotnej zmiany w „modzie samochodowej”. Nazwano to faceliftingiem samochodów. Zrobiło to wiele firm, np. Toyota. Od roku 2015 na samochodowych wybiegach rządzą pojazdy z wyraźnie wyostrzonymi krawędziami, widocznymi przede wszystkim w postaci nowoczesnych większych detali. Dzisiejsze nowości na rynku aut w interesujący sposób łączą geometryczność aut z lat ’80. XX wieku i elegancję ich następców.
Czy więc design powinien decydować o tym, jaki samochód kupujemy? Nie. Poczucie estetyki to jedno, zaś realne potrzeby to drugie. Zauważalna jest ostatnio moda np. na wysokie auta, tzw. SUV-y, które w pewnych kręgach nawet są oznaką statusu. Czy jednak jeśli jesteśmy typowymi uczestnikami ruchu miejskiego, taki pojazd naprawdę jest nam potrzebny? Warto znać najogólniejsze prawidłowości odnośnie do kształtu samochodu. Właściciela wysokiego samochodu czeka na pewno większy opór powietrza, może on odczuwać mniejszą stabilność jazdy, większe jest zużycie paliwa – takie auto po prostu inaczej się prowadzi, potrzebuje też ono więcej miejsca do parkowania. To idealny pojazd na nierówne drogi – jego potoczna nazwa „samochód terenowy” mówi zresztą sama za siebie.
Samochody niskie (np. sedany) zapewniają mniejszy opór powietrza, są szybsze, komfort jazdy jest
w nich większy. Lepiej prowadzi się dłuższe niż krótsze, ale te z kolei są zwrotniejsze, świetnie sprawdzają się w ruchu miejskim, podczas gdy dłuższe są wygodniejsze na dłuższych trasach. Kursanci, którzy uczą się jeździć, mają do dyspozycji mniejsze auta, gdyż w takich po prostu łatwiej się uczyć: lepiej można ocenić odległości, łatwiej zaparkować. Ale czy to oznacza, że świeżo upieczonemu kierowcy przeznaczony jest wyłącznie taki samochód? Też nie. Każdy powinien realnie ocenić, do jakiego typu jazdy jest mu on potrzebny, jaki jest poziom naszych umiejętności, w jakim pojeździe czujemy się pewniej. Jeśli chodzi o design wybór jest obecnie tak duży, że z połączeniem preferencji praktycznych i estetycznych nie będziemy mieć problemu.
